Het is ondertussen april en Tel-Aviv begint
stilletjes aan stevig op te warmen. Temperaturen van tussen de 25 en 30 graden
zijn de norm geworden, en als ik de locals
mag geloven blijft het kwik stijgen tot rond de 40 graden. Iedereen zegt dan
ook dat we op tijd terug richting België vertrekken: die jaarlijkse hittegolf
vinden ze hier maar niets. Inderdaad, op 15 april – start van de
Pesach-vakantie – stappen Catherine en ik op het vliegtuig terug naar België. Definitief.
Het spreekt voor zich dat we heel wat redenen hebben om daar gelukkig over te
zijn: familie en vrienden terugzien, een nieuw appartementje in Lummen gaan
inrichten en vooral ook genieten van het brede aanbod aan gerechten die we zo
lang hebben moeten missen. De martino’s, friet specials, varkenshaasjes,
lamskoteletten, souvlakia, kroketjes en Duvels zullen er stevig doorvliegen
tijdens die eerste weken.
Maar nu het begint te dagen dat we hier moeten
vertrekken, sluipt er regelmatig een tristesse
binnen in onze hoofden. Slecht hebben we het hier toch zeker niet gehad. We
hebben de vele attracties van Tel Aviv al eerder gedocumenteerd op deze blog,
maar meer dan dat zijn we ons hier ook thuis beginnen voelen. Dat merk je aan
heel kleine dingen: met gasten naar Jeruzalem gaan en ’s avonds heel gelukkig
zijn om terug in ‘uw eigen’ stad binnen te rijden, met mensen op straat
discussiëren wat de meest efficiënte weg is om van plaats A naar B te geraken.
We hebben er verder ontzettend van genoten om onze bezoekers de stad te tonen
zoals wij ervan hebben leren houden. Het hele concept van Shabbat hebben we
ondertussen ook stevig onder de knie: ’s middags lang aan tafel zitten met een
koffie of twee/drie, om ter traagst slenteren door de straten of langs de dijk
en mensen kijken vanop een bankje. Zondag is voor mij al een tijdje geen luie
weekenddag meer, maar het natuurlijke begin van de werkweek.
Nu moet ik natuurlijk niet gaan overdrijven: we
hebben hier maar een half jaar gezeten, en dat is uiteindelijk veel en veel te
kort om de eigen gebruiken en gewoonten volledig te zien wegdeemsteren. Maar toch
heeft het me enorm verbaasd hoe snel je je ergens ‘thuis’ kan voelen. De grote
meerderheid van de mensen hier zijn nog steeds direct en onvriendelijk, het
verkeer chaotisch en de nachten lawaaierig, maar op de duur namen we dat er
gewoon bij en genoten we van alles wat deze stad te bieden heeft. Iedereen die
nog op zoek is naar een leuke bestemming voor een citytrip, bij deze.
Afgelopen zondag gingen Catherine en ik lunchen
met mijn tijdelijke ‘promotor’ en collega’s op de universiteit. Bij wijze van
afscheid. Voor een keer ging het eens niet over politieke partijen,
kandidatenselectie en kiessystemen, en ik moet zeggen dat ik het hier op dat vlak
ook wel getroffen heb: stuk voor stuk sociale, interessante en open minded
mensen die niet in hokjes denken of kliekjes vormen. En geloof mij: dat is geen
vanzelfsprekendheid in onze sector. Gelukkig zie ik een aantal onder hen nog
wel eens terug op een conferentie eind dit jaar, en professor Shomer in mijn
jury, als alles goed gaat.
Dit was meteen ook de laatste blogpost over ons
avontuur hier in Tel Aviv. We hebben geprobeerd onze ervaringen via deze weg
met jullie te delen, en hopen dat jullie een beetje hebben kunnen meegenieten.
Tot heel binnenkort, in België :-)