Lehitraot, Israël

Het is ondertussen april en Tel-Aviv begint stilletjes aan stevig op te warmen. Temperaturen van tussen de 25 en 30 graden zijn de norm geworden, en als ik de locals mag geloven blijft het kwik stijgen tot rond de 40 graden. Iedereen zegt dan ook dat we op tijd terug richting België vertrekken: die jaarlijkse hittegolf vinden ze hier maar niets. Inderdaad, op 15 april – start van de Pesach-vakantie – stappen Catherine en ik op het vliegtuig terug naar België. Definitief. Het spreekt voor zich dat we heel wat redenen hebben om daar gelukkig over te zijn: familie en vrienden terugzien, een nieuw appartementje in Lummen gaan inrichten en vooral ook genieten van het brede aanbod aan gerechten die we zo lang hebben moeten missen. De martino’s, friet specials, varkenshaasjes, lamskoteletten, souvlakia, kroketjes en Duvels zullen er stevig doorvliegen tijdens die eerste weken.

Maar nu het begint te dagen dat we hier moeten vertrekken, sluipt er regelmatig een tristesse binnen in onze hoofden. Slecht hebben we het hier toch zeker niet gehad. We hebben de vele attracties van Tel Aviv al eerder gedocumenteerd op deze blog, maar meer dan dat zijn we ons hier ook thuis beginnen voelen. Dat merk je aan heel kleine dingen: met gasten naar Jeruzalem gaan en ’s avonds heel gelukkig zijn om terug in ‘uw eigen’ stad binnen te rijden, met mensen op straat discussiëren wat de meest efficiënte weg is om van plaats A naar B te geraken. We hebben er verder ontzettend van genoten om onze bezoekers de stad te tonen zoals wij ervan hebben leren houden. Het hele concept van Shabbat hebben we ondertussen ook stevig onder de knie: ’s middags lang aan tafel zitten met een koffie of twee/drie, om ter traagst slenteren door de straten of langs de dijk en mensen kijken vanop een bankje. Zondag is voor mij al een tijdje geen luie weekenddag meer, maar het natuurlijke begin van de werkweek.

Nu moet ik natuurlijk niet gaan overdrijven: we hebben hier maar een half jaar gezeten, en dat is uiteindelijk veel en veel te kort om de eigen gebruiken en gewoonten volledig te zien wegdeemsteren. Maar toch heeft het me enorm verbaasd hoe snel je je ergens ‘thuis’ kan voelen. De grote meerderheid van de mensen hier zijn nog steeds direct en onvriendelijk, het verkeer chaotisch en de nachten lawaaierig, maar op de duur namen we dat er gewoon bij en genoten we van alles wat deze stad te bieden heeft. Iedereen die nog op zoek is naar een leuke bestemming voor een citytrip, bij deze.

Afgelopen zondag gingen Catherine en ik lunchen met mijn tijdelijke ‘promotor’ en collega’s op de universiteit. Bij wijze van afscheid. Voor een keer ging het eens niet over politieke partijen, kandidatenselectie en kiessystemen, en ik moet zeggen dat ik het hier op dat vlak ook wel getroffen heb: stuk voor stuk sociale, interessante en open minded mensen die niet in hokjes denken of kliekjes vormen. En geloof mij: dat is geen vanzelfsprekendheid in onze sector. Gelukkig zie ik een aantal onder hen nog wel eens terug op een conferentie eind dit jaar, en professor Shomer in mijn jury, als alles goed gaat. 

Dit was meteen ook de laatste blogpost over ons avontuur hier in Tel Aviv. We hebben geprobeerd onze ervaringen via deze weg met jullie te delen, en hopen dat jullie een beetje hebben kunnen meegenieten. Tot heel binnenkort, in België :-)