Kama kama chameleon

Zes maanden in een ander land leven is op zich niet zo lang, maar toch bijna 2% van ons leven. Op het eerste zicht lijkt het hier niet zo verschillend van België. Israël is vrij westers en het heeft zelfs wat weg van Europa: koffiehuisjes, winkels en ketens, cinema’s, gezellige restaurants, goede ziekenhuizen en alles wat je hier nog mee kan associëren. Natuurlijk zijn er dingen die verraden dat je in het Midden-Oosten zit zoals het klimaat, het typische eten en de rol van godsdienst. Maar als je verder inzoomt op deze samenleving, is ze helemaal niet te vergelijken met die van ons. Mensen zijn heel direct en egoïstisch. En niet zoals Nederlanders direct zijn, want die zijn vaak direct en beleefd. Ze hechten, meer dan anderen, enorm veel belang aan hun geld. Desondanks, als je één keer door deze harde bolster bent geraakt, kunnen ze wel respectvol en vriendelijk zijn. Maar dat moet je eerst “verdienen” door jezelf zo op te stellen dat je zeker niet met je voeten laat spelen. Misschien is dit allemaal te verklaren door hun rijke geschiedenis en het harde leven dat sommigen onder hen hebben geleid. Bovendien zal een zware opleiding in het leger, 2 jaar voor meisjes en 3 jaar voor jongens vanaf de leeftijd van 18 jaar ook wel zorgen voor dit soort hardvochtig gedrag. Iedereen heeft hier wel iemand verloren door een landmijn, aanslag of oorlog.

Zijn wij ondertussen aangepast? We doen alle dingen die de mensen van hier ook doen: Ik werk bij een Israëlisch gezin, ga naar de plaatselijke markt, eet de lokale gerechten (met veel kip, groenten en fruit), ga naar de cinema en Gert-Jan gaat zelfs naar de voetbal om mee te supporteren met de fans van Maccabi Haifa. We luisteren graag naar muziek van hier en hebben zelfs Hebreeuwse les gevolgd. We hebben het hele land rondgereisd en alle belangrijke plaatsen gezien. We hebben kennisgemaakt met de slechte huisvesting die niet voorzien is op koude, ruzie gemaakt met een Israëlische om geld waarvoor ze ons naar de rechtbank wou slepen. We zijn meermaals uitgescholden geweest in het verkeer omdat we door het groen licht de straat overstaken (jaja, geen typfout). Ik durf zeggen dat we ons redelijk goed hebben ingewerkt in deze maatschappij. Maar toch heb ik het gevoel dat ik hier nooit ga thuishoren. We zaten laatst in een koffiezaakje en bestelden ons tweede drankje. De serveerster wilde de glazen van het eerste drankje meenemen, maar kon er niet bij. Dus hielpen we haar door de glazen aan te reiken. Wat zei ze? : Never help your waitress. Als we ons volledig zouden willen aanpassen, moeten we dus stoppen met zo dingen te doen want niemand doet dat hier. Maar willen we dat wel? Dan verandert toch ook je persoonlijkheid, je karakter. Dan moet je je eigen opvoeding en verleden uitwissen. Dat lijkt me niet zo eenvoudig. Misschien omdat het contrast met onze eigen waarden en normen zo groot is. Soms vragen we ons af of ze die wel hebben. Daarom kan ik misschien besluiten: we zijn niet aangepast, maar zijn het leven in Israël wel al gewoon geworden. En zo kan een Grieks-Duits mengbloedje zich toch heel erg thuis voelen in België :-).

Dog days are over ....Swedish designer drugs

Zoals de meeste onder jullie al weten zijn we vorig weekend verhuisd. Jullie waren al op de hoogte van enkele problemen zoals de kapotte riolering, geen warm water, internetproblemen en geen daglicht in ons appartement. Maar het ergste van al was dat de schimmel in de badkamer zich de afgelopen maand verspreid heeft over de gehele slaapkamer, samen met een enorm vochtige lucht waardoor onze kleren nooit echt droog waren. Niet zo goed voor de gezondheid, want ik ben enorm beginnen hoesten. Dus hebben we besloten niet meer verder te “huren”. Het meisje dat het aan ons onderverhuurde was daar niet zo content mee. Daarenboven eiste ze van ons nog een bijkomende 800 shekkel te betalen voor de elektriciteit van de afgelopen maand. 160 euro te verstaan. En dat is een gedeelde rekening van haar en haar buurmeisje. Jullie moeten weten dat dat buurmeisje een hele week afwezig was en toch 24u haar licht heeft laten branden én ze ook nog een wasmachine heeft. Door al de andere problemen die er geweest waren vielen we van onze stoel dat we ook nog moesten bijbetalen. We betaalden al 1100 euro voor dat shithole. Logischerwijs weigerden wij dit dus te betalen, wat leidde tot een woest telefoongesprek tussen Gert-Jan en het meisje. Hierin dreigde ze ook dat ze zelf nog een extra sleutel van ons appartement had (en misschien wel spullen van ons kon wegnemen??). Gert-Jan nam ondertussen contact op met airbnb. Wij waren niet verplicht iets extra bij te betalen, gezien dit nergens afgesproken was op papier.

 

Ondertussen kregen we een e-mail van de man van ons volgend appartement: of we niet een dag eerder konden inchecken (donderdag ipv vrijdag). Natuurlijk konden we dat! Het was als een geschenk uit de hemel. Dus donderdag pakten wij ons boeltje bij elkaar (6 koffers, een lamp en een pan) en vertrokken daar naartoe. We belden aan en er deed een homo-koppel open (jaja, alweer ;-)). Een Zweeds hipsterkoppel. “Come in JA”, “Everything OK, JA?” (het deed ons enorm denken aan die aflevering uit How I Met Your Mother met SVEN) . Het was een Israeli die al 30 jaar niet meer in Israël woonde, en zijn vriend, een Zweedse architect met een zeer excentrieke bril. En dat was er ook aan te zien: het appartement is heel fashionable ingericht met echte luxe materialen en design. Ook heeft het appartement een prachtig uitzicht over de skyline van Tel Aviv. We waren doodgelukkig.

Na een uur vonden we het wel zeer vreemd dat die 2 er maar bleven rondhangen. Waarom gingen ze niet weg? Toen bleek er dus een groot misverstand te zijn. We konden er pas de volgende dag in omdat ze er vannacht nog bleven slapen! Inchecken betekenden voor hun dus alleen de sleutel komen afhalen. My God, het kon toch niet waar zijn? Moesten we echt terug naar dat shithole waarvan ik gehoopt had dat ik het nooit van mijn leven nog moest terugzien? Met een rood aangeslagen gezicht van deze enorme kaakslag en het gênante moment (zij dachten: wanneer gaan die nu eindelijk eens weg?), gingen we terug naar ons oud appartement. Nee, hier konden we geen nacht langer meer doorbrengen. We hadden het gehad. Dus we dropten de sleutel van het appartement in de brievenbus van het meisje, en verbleven die nacht op een hotelkamer.

Ondertussen is verhaal nog niet afgelopen en hebben we kennisgemaakt met de Israelische sueing cultuur. Iedereen een rechtzaak aandoen. Vandaar ons leuk smsje vandaag “If you don’t pay me the 800 shekkels, I’m going to sue you”.

Bring it on bitch!