Winter in Tel Aviv

All hands on deck, want het is winter! 

Ja, de besproken switch is omgedraaid en het lijkt nu of er een nieuwe ijstijd gaat aankomen. Het regent nu al een week, de lucht ziet grijs, en de temperatuur is met een graad of 10 gezakt. Maar niet alleen het weer heeft een transformatie ondergaan, ook de mensen hier.  Ze hebben dikke jassen, sjaals, mutsen en laarzen aan. Ze staan te drummen voor de lokale Vanden Borre om elektrische verwarmingen te kopen. Airco’s worden gebruikt als warmtebron die ze dan ook nog op 25 graden zetten. Kinderen worden volledig ingepakt in verschillende lagen kleren en ingeduffeld in dikke dekentjes.  Maar het is begod 16 graden buiten! Zeer vreemd voor een Belg om dit fenomeen te aanschouwen. Dit is bij ons lenteweer. Behoort tot het betere weer van het jaar :-). Volgens de Israelische papa van de babysitkindjes kan je in de winter in België ook best onder geen omstandigheden buitenkomen. Wandelingen met de kinderen zijn bij dat weer zijn onmogelijk. Terwijl ze eigenlijk toch best gezellig zijn? Overal gezellige sfeerlichtjes, lichtgevende kerstbomen, kerstmannen in vitrines, pakjes in de winkels...het heeft iets magisch. Lekker dicht bij elkaar wandelen om wat warmte te vinden, met je laarzen door de modderige brei van gesmolten sneeuw met blaren, rode wangen van de kou, om dan daarna lekker om te warmen met een heerlijke mok warme chocolademelk met slagroom voor een haardvuurtje. Mmm :-).

Nog een 1.5 week en ik denk er waarschijnlijk anders over ;-).

Tot snel Belgische vrienden,

Catherine

Chanoeka

Momenteel is’t Chanoeka,  gezien het toch iets speciaals is hier, zal ik jullie er wat over vertellen. Het is “het verlichtingsfeest” dat de joden hier gedurende 8 dagen vieren. Het feest is ter nagedachtenis van het “chanoekawonder”: Heel lang geleden hadden de Seleucids (Syrische Grieken) controle over het heilige land. Tegen alle verwachtingen in wonnen de joden, en konden de Grieken verjagen (zowat rond  de 2^e eeuw voor Christus). De joden kregen terug de controle over Jeruzalem, en dus ook over de “Holy Temple”. Het verhaal vertelt dat er maar één kruikje olijfolie  meer beschikbaar was om de menora te branden bij de herinwijding van deze heilige tempel. Jammer genoeg was dit maar genoeg om de menora één dag te laten branden. Het duurt echter 8 dagen om zo een nieuw kruikje met olie te maken. Maar dat éne kruikje olie hield het wonderbaarlijk genoeg 8 dagen vol. (waarschijnlijk omdat het speciale Griekse olijfolie was :p)

Je hebt waarschijnlijk al van een menora gehoord? Zo een 8-takkige kaars? Bij chanoeka gebruiken ze een speciale 9-takkige kaars, de hanukiah. Bij het feest steken ze elke avond eerst het “extra (negende) kaarsje aan. De eerste dag wordt dan vanuit deze kaars één kaarsje aangestoken, de tweede dag twee…gedurende 8 dagen. We zien deze kaarsen nu overal in het straatbeeld. Vanavond fietste zelfs een hele groep mensen door de stad met zo'n (elektrische) hanukiah op hun fiets, luid zingend op de muziek die uit de stereo kwam die ene vanachter op zijn fiets had vastgebonden.

Om het feest te eren, eten de joden allemaal eten klaargemaakt in olijfolie zoals aardappelpannekoeken en donuts met jam erin :-). De winkels liggen er vol mee.

Dus dat is zowat het enige kerstmisachtige gevoel dat we hier momenteel hebben. We maken er een beetje ons kerstmis van: Chrismoeka;). Maar verder is er niet veel te doen rond kerst, zoals bij ons, gezien ze hier geen kerstmis vieren: geen kerstbomen, geen kerstmarktjes met jeneverkes, geen koud weer buiten, geen warme haardjes binnen, geen familie rondom ons :). Dus maar goed dat we over een dikke 2 weken terug even thuis zijn!

Just one of those days

Je kent ze wel, van die dagen waar 's morgens al alles misgaat. Een kwartier voor de wekker afging werd ik al om half zeven gewekt door bronstige katten voor ons raam. En dat zelfs met oordoppen. Ik bedenk 14 manieren om die katten af te maken. Om de kattenliefhebbers niet te hard te choqueren hou ik ze voor mezelf. Ik blijf koppig toch nog een kwartier in bed liggen, ze krijgen hun goesting niet. Wanneer mijn wekker daadwerkelijk afgaat sta ik al slechtgezind op en maak me klaar. Dan wil ik vertrekken, maar verdomme, waar heb ik die stomme sleutels weer gelegd? Hai, ge wilt toch niet te laat komen voor uw trein é. Waar hebt ge ze voor 't laatst gezien? Hmm...Uiteindelijk steken ze nog op de deur. Yes! Gevonden. 

Ik spring op mijn fiets om dan na 2 seconden te beseffen dat mijn ketting eraf ligt. Godmiljaar! Ook dat nog. Hoeveel jaar is het al geleden dat ik nog een ketting heb opgelegd? Enfin, ik zet mijn fiets op zijn kop en probeer dat kloteding er terug op te leggen. Ware het niet voor die twee vervelende 'tsjoepkes' die mij verhinderden om de ketting er op twee plaatsen terug op te leggen. Het begint ook nog te regenen. Het heeft hier sinds 13 oktober, de dag dat we hier gearriveerd zijn, geen éne keer geregend! Is dit dan nu echt hét moment om te beginnen regenen? Meent ge dat nu echt? Fijn, have it your way. Ik plooi de ijzeren sjoepkes naar buiten en hoop dat ze een niet al te belangrijke functie hebben voor mijn fiets. 

Het verkeer deed mee in het terroriseer-Catherine-plan. Of wacht, het verkeer was zoals altijd. Voetgangers lijken niet te weten dat het "geschilderde fiets"- teken op de grond betekent dat het een FIETSpad is, en dat ze opzij moeten gaan als je BELT. En 't is niet dat ze geen plaats hebben om ergens anders te wandelen zenne, het voetpad is 3x zo breed! Ik zweer 't u, als ge niet aan de kant gaat, ik rij u gewoon omver. Ik meen het! Dan nog die fantastisch goed ontworpen verkeerslichten hier: groen, je mag tot de HELFT van de straat. Daar krijg je rood, en mag je weer 5 min wachten, én dan mag je de andere helft van de straat over. Zeer ingenieus bedacht. Ik had toch meer verwacht van zo'n hoogtechnologisch land met zelfs een raketafweermechanisme. 

Eindelijk aangekomen krijg ik m'n fietsslot niet open. Waarschijnlijk gewoon uit frustratie, maar op dat moment was het duidelijk dat alles moest tegenzitten. Lap, nog vier minuten. Ik loop het station binnen. Verdomme, die metaaldetectoren nog. Aanschuiven, handtas erin. Hopen dat ik niet piep. Dat gaat goed, nadat die machine mijn tas er op de traagst mogelijke manier terug uitlaat, loop ik de trap af naar het perron en goddank, de trein staat er nog. Ik spring erin en de trein vertrekt. I made it. Ik zie er niet uit, handen zwart van het smeer, en parelende zweetdruppels op mijn voorhoofd. Best niet afvegen met mijn handen. Haaa, eindelijk bekomen. De dag wordt vast beter naarmate ze vordert. Nee, toch niet. Er is net een meisje langs me komen zitten dat graag wil dat de hele wagon haar hoort kauwen op haar chiclet. Om nog maar te zwijgen over de dosis en de geur van haar parfum. Aangekomen op plaats van bestemming wil ik de trein af, met ondertussen al gigantische hoofdpijn en misselijkheid van haar geurtje. Naar Israelische gewoonte begint 100 man onmiddellijk de trein in te stormen (jaja, dat is ooit anders geweest ;-) ) terwijl wij er nog allemaal af moeten. Dat wordt dus weer het gebruikelijke elleboogwerk. 

De papa van de babysitkindjes staat me op te wachten. Hij vraagt: Heb je het gehoord? Einstein is dood. Ik probeer mijn werkbrauwen niet te fronsen en zo normaal mogelijk te kijken. Voordat ik zei:" Euhm, dat is toch zeker al een halve eeuw geleden" verduidelijkte hij:" Hoe kan je dat nu niet gehoord hebben? Arik Einstein?? De bekendste zanger van Israël!? Hij is overal op het nieuws! Hij lag gisteren opgebaard op Kikar Rabin in Tel-Aviv, er waren duizenden mensen. "Nee, die ken ik niet, ken jij Koen Wouters misschien?" Nee, dacht ik niet e. (nee zei ik niet;))." Ik zei gewoon: "Neen, ik heb het niet gehoord, we hebben geen T.V. "

Ach, de kindjes zullen mij wel opvrolijken vandaag. Hun lachjes kunnen mij soms zo doen smelten dat ik ze wel kan doodknuffelen (bij wijze van spreken). Maar neen, zo een dag was het niet. Huilen huilen huilen. Wandelen was niet goed. Spelen met de blokjes was niet goed. Voorlezen was niet goed. Hmm, ze hebben misschien honger? Twee happen groentepap, daarna belandde er meer pap op het plafond dan in hun mondjes. Vuile pamper misschien. Nee, dat is het ook niet. Ze zijn toch niet ziek? Geen koorts, geen hoestje, geen diarree, geen braken... Wat willen ze dan toch? Moe! Ja, ze zijn moe! Ik leg ze in hun bedje. Ze blijven wenen. Laat ze maar even wenen dacht ik, ze vallen wel in slaap. Maar neen, tien minuten later ging ik ze toch maar weer uit hun bedjes halen, met hun haar helemaal nat van de tranen. Ocharm. Wat dan nu? Ik zet ze eventjes in hun teevee zeteltjes en zet hun favoriete filmpje op. Baby Mozart (zie link, vooral vanaf minuut 8:40). Ze kalmeren. Het wordt stil. Ik luister naar de slaapwiegende klassieke deuntjes van de muziek terwijl ik kijk naar gekleurde bolletjes die zich met elkaar vermengen en zo andere kleuren vormen. Amaai, als ze daar niet van in slaap vallen? Mijn ogen beginnen toe te vallen, mijn spieren beginnen te ontspannen... Opeens gaat de deur open, de papa's zijn thuis. Fieuw, juist op tijd. Was bijna in slaap gedommeld! Tijd om naar huis te gaan.

Zo komt er eindelijk een eind aan deze vervelende dag. En zo een is een Midden-Oosterse klote dag, net hetzelfde als een Belgische klote dag:).