Als een kindersurprise in Israël

Straatnamen. Dat is zowat alles in een "normaal", voor ons leesbaar, geschrift. De rest is in het Hebreeuws geschreven. Voor degenen die het nog nooit gezien hebben: een totaal ander alfabet, wat van rechts naar links geschreven wordt. Om het nog moeilijker te maken ziet het geschreven Hebreeuws er ook nog anders uit als het getypte Hebreeuws. 
Daar stonden we dan, Gert-Jan en ik, in de supermarkt. "Denk je dat dit mayonaise is?" Het fotootje op de bokaal deed vermoeden van wel: een afbeelding van een boterham met tomaat en een witte saus. Maar met zekerheid konden we dat ook niet zeggen. Jammer genoeg ging niet alles zo vlot: Een blik met een afbeelding van een tomaat aan de buitenkant: tomatenpuree, tomatensoep, gepelde tomaten, wie zal het zeggen? Melk: ja, je herkent wel een bus melk. Maar is het magere, halfvolle of volle melk? Shampoo, dat is ook duidelijk aan 't uiterlijk te zien. Maar is het voor gekleurd haar, plat haar, meer volumineus haar? Dat zal ik morgenvroeg pas zien als ik opsta, en eruit zie als een lid van The Jackson 5. Het was winkelen op goed geluk. Ook zo met de prijzen. Is de prijs die op het rek kleeft, de prijs van het product? Of van dat erlangs? En 't is niet dat je naderhand meer duidelijkheid hebt als je je kasticket bekijkt. Al had ze het 3x gescand , het zou me niet opvallen. 
Het departement groenten en fruit ging gelukkig wel snel vooruit. Maar al bij al duurde dit "boodschappen doen" toch dubbel zo lang als gewoonlijk.
En zo is het leven van een analfabeet een beetje zoals een kindersurprise: Je weet pas wat erin zit als je thuisbent.

Bye!

Catherine