Een cruciale week

Catherine en ik wonen ondertussen al vier en een halve maand in Tel Aviv. Ik durf ondertussen al te zeggen dat ik deze stad zeer goed ken: als je me op een willekeurige plaats in de stad zou droppen, vind ik normaal gezien zonder probleem de weg terug naar ons appartement. Het gebeurt zelfs regelmatig dat Israëli’s van buiten Tel Aviv me de weg vragen in het Hebreeuws, en ik ze in een paar woorden de juiste richting aanwijs, zonder door te hebben dat ze zojuist zijn geholpen door een ‘toerist’. 

Nog anderhalve maand duurt ons verblijf hier. Op professioneel vlak vond ik het tot hiertoe een meevaller: ik heb het doctoraatshoofdstuk waarvoor ik hier ben al een tijdje af, en ik werd vandaag door mijn plaatselijke bazin aan iemand voorgesteld als ‘mijn medewerker uit België, die tot ons onderzoeksteam behoort’. Dat voelt toch een beetje aan als een erkenning. Bovendien schrijven we samen aan een paper die we op een conferentie in de VS gaan presenteren eind augustus. Kortom, ik heb er wel wat aan gehad om naar hier te komen. 

Op persoonlijk vlak is de trip tot hiertoe geslaagd na deliberatie. We hebben het regelmatig nog moeilijk met de directheid – of simpelweg onbeschoftheid – van sommige mensen hier. We betrappen onszelf er soms op dit over te nemen: voorkruipen in de rij, iemand voorbijspurten voor die laatste plaats op de sherut, een elleboog uitdelen aan iemand die niet aan de kant wil gaan,… Ik ben daar niet trots op, maar anders lopen ze gewoon over je heen. Dat wordt terug aanpassen in het brave Vlaanderen, waar iedereen mooi zijn beurt afwacht en ‘anticipeert’ bij tegenliggers op het voetpad. Een reverse culture shock, als het ware. Daartegenover staan een aantal mensen die we absoluut gaan missen bij vertrek: het bevriende koppel uit Ramat Gan en hun tweeling, en bijvoorbeeld ook mijn Roemeense collega en zijn partner. Het bezoek uit eigen land heeft ons ook telkens deugd gedaan.

De grootste tegenvaller van ons buitenlands avontuur is echter ons appartement op King George Street. Een verstopte afvoer, gebrek aan warm water, geen zonlicht of frisse lucht, instabiele internetverbinding en onaangename buren. Dat vat het zowat samen, en heeft ons de voorbije vier maanden heel wat frustraties opgeleverd. Maar. Donderdag komt daar een einde aan, en verhuizen we naar een ander appartement, in een rustige wijk dichtbij Rabin Square. Een plek met veel lichtinval, op de bovenste verdieping, en met twee slaapkamers. Én een eigen wasmachine! Ik kan bijna niet uitdrukken hoe hard we daar naar uitkijken. En daarom vind ik dit dus een zeer cruciale week: op naar veel meer comfort!

Daarnaast is het vrijdagochtend ook tijd voor de Tel Aviv Marathon! Acht uur ’s ochtends start mijn persoonlijke kruistocht door de stad, al hou ik het wel op een halve marathon. Afgelopen weekend werd de trainingssessie met één van mijn Leuvense collega’s in het losse zand van Tel Aviv Beach nog redelijk slecht verteerd, dat belooft… Verslag volgt! Layla tov!