Januari in Tel Aviv

Het lijkt ondertussen een eeuwigheid geleden sinds ik iets heb geschreven op die blog van ons. Catherine heeft jullie proberen te entertainen met het relaas van onze geslaagde oudejaarsavond en het rioolavontuur dat we kort daarop mochten beleven. Ikzelf heb iets minder tijd gehad om nog eens verslag uit te brengen, vooral omdat de werkdruk hier begint toe te nemen: afgelopen zondag moest ik verslag uitbrengen bij professor Shomer over mijn werk in Israël, en tussendoor moet ik ook nog af en toe werken aan dat doctoraat van mij. Als het even kan. Toch wil ik jullie een tweetal gebeurtenissen van de voorbije week niet onthouden.

De dood van Ariël Sharon

Moesten jullie niet weten wie die man eigenlijk was, dan kan Inge Vrancken van de VRT jullie verder helpen met een samenvatting van zijn carrière  (http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/opinieblog/analyse/140114_analyse_ingevrancken_sharon_standard ). 

Ikzelf moet bij Sharon in de eerste plaats denken aan zijn non-interventie tijdens het bloedbad in Libanon in de jaren tachtig, en zijn provocatief gedrag op de Tempelberg, waardoor vele onschuldige Palestijnen en Israeli’s omkwamen tijdens de tweede Intifada. Neen, mijn beeld van Sharon is niet zo rooskleurig. Anderzijds kan ik ergens wel begrijpen dat hij door veel burgers wordt gezien als een cruciale figuur in de geschiedenis (en het overleven) van de staat Israël. Een held. Al is dat zo’n woord dat bij ons ook te pas en te onpas wordt gebruikt om vaak doodgewone mensen te bejubelen, zonder dat het échte helden zijn. Soit.

Het overlijden van Sharon werd blijkbaar ook uitgebreid in beeld gebracht op de Vlaamse televisie. Best wel grappig eigenlijk om die uitzendingen vanuit Israël mee te bekijken. En vooral de onzin te kunnen doorprikken die tijdens het item over Sharon werd verkocht. Zo stelde correspondente Ankie Rechess dat het nieuws over Sharon in heel Israël als een bom was ingeslagen (pun intended?) en het land toch wel serieus op zijn kop staat. Euh, how about no? In Tel Aviv werd er in ieder geval amper tot geen aandacht besteed aan het overlijden. Bij de dood van Arik Einstein, zanger en acteur wereldberoemd in Israël, werd hij opgebaard op Rabin Square en waren er duizenden mensen die hem een laatste groet gingen brengen.  Voor Sharon kon je hetzelfde gaan doen in Jeruzalem voor de Knesset, het parlementsgebouw, maar volgens onze kennissen hier kwam daar maar twaalf man en een paardenkop op af. “There are more people on this street here in Ramat Gan than at Sharon’s coffin”, zei één van hen treffend. 

Het weerzien met een ex-Genkenaar

Iemand die het predicaat held wel degelijk heeft verdiend, maar dat is dan voor mij persoonlijk, is Elyaniv Barda. Moesten jullie niet weten wie die man eigenlijk is, shame on you. Barda is een Israëlische voetballer die zes jaar bij mijn favoriete club heeft gespeeld, en die periode vorig jaar afsloot met 67 goals en 50 assists op de teller, en een kampioenstitel, twee bekers en een Champions League-deelname in de prijzenkast. Bovendien heeft de man min of meer een speech gegeven op mijn bruiloft. In ruil moest ik een wedstrijd van hem gaan bijwonen in Israël. Zondag ging ik dan ook opnieuw richting Bloomfield Stadium, voor een wedstrijd tussen Bnei Yehuda, laatste in de stand, en Hapoel Beer Sheva, de huidige club van Barda. Er was zeer weinig belangstelling voor deze wedstrijd en het niveau lag verschrikkelijk laag, maar het einde van de avond maakte veel goed. Beer Sheva won de wedstrijd met 1-2 dankzij twee goals in blessuretijd. Toen Barda na de wedstrijd zijn supporters ging groeten, wurmde ik me, gewapend met mijn Genk-sjaal, door de massa om even te laten weten dat er ook een Genk-supporter in het stadion zat vanavond. Het koningsblauw van mijn sjaal stak duidelijk af tegen al de rode kledingstukken van de Beer Sheva supporters, want hij kreeg mijn sjaal in de gaten en stak breed glimlachend zijn duim op. Daarna werd ik helaas weggejaagd door de stadionsecurity, die niet konden begrijpen wat ik met een blauwe sjaal te zoeken had in dat stadion. “You came all the way from Belgium just to see Barda play?” vroeg één van de Bnei Yehuda-supporters. Ik zweeg en glimlachte.  

For better or for worse

Dinsdag 7/01/2014

Januari blijkt geen goede maand voor ons te zijn. Vorig jaar is, net in de week dat het ’s nachts -15 °C was, onze verwarmingsketel kapot gegaan. Wetende dat we in een slecht geïsoleerd huis woonden uit de jaren '40, kan je je er wel iets bij voorstellen: hartstikke koud, met ijspegels die binnen hingen.

 Januari 2014 bleek ook iets voor ons in petto te hebben. Zaterdagavond vloeide het water in de douche niet meer goed weg. Kan gebeuren, dus maakten we ons nog geen zorgen. Maar toen wisten we nog niet wat ons te wachten stond. Zondag trok ik het toilet door, en toen kwam er zwart, stinkend modderig water in onze douche naar boven.

Na een uur zakte het water weer, maar bleef er een hele zwarte zandlaag en een overheerlijke geur achter. Gert-Jan belde onmiddellijk het meisje op van wie we het appartement huren: “Okay, I'll send a plumber today or tomorrow”. Yey, daar begint het eerste staaltje Zuiderse mentaliteit al. We probeerden heel de nacht de slaap te vatten in die geur, tevergeefs.

Ondertussen is het al dinsdagavond, en het probleem is er nog steeds. De loodgieter is net geweest, samen met de verhuurster van dit appartement. Gezien het meisje van het appartement dit illegaal aan ons onderverhuurt, moesten we zeggen dat we “gasten” van haar waren. Natuurlijk komt dan de vraag “oh, so your friends? Where did you meet each other”. “On holiday” (en dat is nog niet zo erg gelogen;)). Ondertussen hoorden we de loodgieter en de verhuurster discussiëren terwijl we maar 2 woorden verstonden: groot en toilet: Groot probleem met de toilet. Na een vijftal telefoontjes en heel wat binnen en buiten gestorm kwam het verdict: De poel van de riolering zit te vol en moet helemaal uitgepompt worden. Morgen komt er een vrachtwagen. Zucht, het probleem is nog niet opgelost.

Dus nu zitten we hier, een beetje terug Black & Wild (Ref. hostel zie eerste 2 weken), maar dat klinkt een beetje als de hemel nu. Black: Schimmel tegen de muren en een zwarte vatsige laag in de douche, en zeker Wild: Het is altijd spannend om de wc door te trekken. Gaat de douche overlopen of niet. Daarom roepen we elkaar telkens als we het gaan doen. Om getuige te zijn hoe ons appartement gaat onderlopen met rioolwater. Maar doortrekken doen we alleen voor als het écht nodig is en echt niet anders kan als je begrijpt wat ik bedoel. Maar goed dat we al getrouwd zijn ;-). Gelukkig kunnen we nog altijd naar de openbare toiletten in de shoppingmall tegenover ons appartement. “ Lieveke, ik ben even met de krant naar Dizengoff é”

Hopelijk is’t morgen gemaakt, want we hebben al 3 dagen niet kunnen douchen. We kunnen nog altijd op’t strand gaan douchen. Met 19 graden is dat misschien nog te doen? Dan kunnen we meteen zandzakjes maken en meenemen om rond de douche een muurtje te bouwen. Dan bestaat er buiten de Western Wall en the Separation Wall, ook nog een Sewage Wall in Israël :).

Gevonden op straat, een teken?

Woensdag 8/01/2014

Dag 4 zonder douche en functionerende wc. Ze zouden hier zijn tussen 9u en 10u. Het is ondertussen 11:02. Gert-Jan heeft al gebeld naar de verhuurster : "yes, they called me, they're gonna be late". Aa. You know how these people are, they're not straight. (Oh, so they're gay?).
Ze arriveerden uiteindelijk om 12u, maar liefst 2 tot 3 uur te laat. Anderhalf uur hebben ze de put zitten leegpompen, werkmannen liepen met hun modderige schoenen het appartement heen en weer, schreeuwend naar elkaar in onverstaanbaar Hebreeuws, en een overwelmende stinkende afschuwelijke rioolgeur die alle kamers doordringt. Maar het is gedaan en ik ben blij dat ik kan zeggen dat ik dit laatste deel vers gedoucht en met een doorgetrokken wc heb kunnen neerschrijven.

HA LE LU JA

Oudjaar in Tel Aviv

Terug van weggeweest én onmiddellijk klaar voor oudjaar. Je moet wel weten dat de joden nu geen nieuwjaar vieren. Op de Joodse kalender valt dat ergens in September-Oktober. Toch zijn er enkele Amerikanen en Russen in Israël die het beetje bij beetje hier beginnen introduceren.  Gelukkig waren we niet alleen, want mijn nichtje Eleni en haar vriend Thomas zijn naar hier gereisd om samen met ons te vieren. We zijn eerst gaan aperitieven op Habima square.  Een groot plein dicht bij ons appartement waar je gezellig kan zitten luisteren naar muziek die uit de tegels komt. Soms is er ook Tango les en kan je kijken naar dansende paren. Heel bijzonder plein. 

Daarna zijn we gaan uiteten in Manta Ray, een heerlijk visrestaurant op het strand. Mét ongelooflijk heerlijke meze die je zelf mag kiezen van een grote schotel én ook superlekkere desserts!

Dan hebben we een taxi genomen naar het Brown hotel, een bekend en superchic hotel in Tel Aviv, waar de kaarten voor nieuwjaar al weken op voorhand waren uitverkocht. We werden verwelkomd met een shotje vodka en voor ieder een stijlvolle 2014-bril. De avond kon beginnen. Tot 22u was er nog een open bar, dus haasten we ons voor nog gratis drank. Helaas had iedereen dat idee, dus hadden we elk maar 2 drankjes. Enfin, dat was eigenlijk al genoeg;). De aanwezige gasten waren een beetje ouder als ons, dertigers dus eigenlijk, maar gedroegen zich eerder lijk de pubers bij ons want ze zaten elkaar allemaal een tong binnen te draaien. Heel raar om zien.

Er was gezegd dat het een rooftop party was, dus wilden we graag naar boven, maar dat was blijkbaar enkel voor "hotelgasten". Daar liet Eleni zich echter niet door doen, en we stapten zelfverzekerd de lift in (zonder de mannen). "Excuse me, do you have a room here?" "Yes, on Zervas." En 't was gelukt, we waren op weg naar het dak:). Er was blijkbaar nog een ander koppel geslaagd om naar boven te glippen, waarvan de vrouw volledig deraan was om het op zijn Genks te zeggen. Ze lag te kotsen in een grote bloembak. En dat al om 22.30u. Ondertussen stuurden we de mannen een bericht "wij zijn op het dak geraakt, nu is't aan jullie." De mannen hadden echter wat meer pech, de jongen met zijn kamerlijst was vervangen door een serieuze bodybuilder met een kamerlijst. En hij had geen zin om de mannen naar boven te laten gaan. Na geduldig te wachten waren er echter anderen die de lift naar boven wilden nemen. De bodybuilder ging er naartoe en er ontstond een hevig dispuut. De jongens maakten van de gelegenheid gebruik om zo snel via de traphal naar boven te glippen. Ondertussen was Eleni al zo vrij geweest om tegen iedereen te zeggen "she's a doctor", zodat ik tipsy die vrouw moest nakkijken. Dus checkte ik haar pols maar en keek met mijn gsm-licht naar haar pupillen. Ik moest toch iets doen;). Ze kon haar naam nog zeggen, dus dat leek mij voor de omstandigheden nog wel oké. Maar blijkbaar geloofden ze der nie veel van, want hare vent die tussen haar benen op haar lag zei "and I'm a gynaecologist". Enfin, zo geraakten we aan de praat met een jood van Parijs die een tijdje in Tel Aviv had gewoond. Maar het kon ook een Canadees zijn die al 5 jaar in Tel Aviv woonde. Hij veranderde zijn verhaal constant, en was dus niet echt betrouwbaar. Hoewel, hij was wel echt geïnteresseerd in de diamant op mijn trouwring (hij nam er zelfs een foto van), dus ik denk dat hij wel degelijk joods was:).

En dan plots was het 00.00u. Hééél in de verte was een piepklein vuurwerkje te zien. Geen geroep of gejuich, geen aftellende klok, geen neerdwalende confetti, maar het was wel heel bijzonder want we vierden nieuwjaar op het dak van een hotel in Israël waar we niet hoorden te zijn samen met onze beste vrienden! Dan kan 2014 toch niet beter beginnen, toch?