Januari in Tel Aviv

Het lijkt ondertussen een eeuwigheid geleden sinds ik iets heb geschreven op die blog van ons. Catherine heeft jullie proberen te entertainen met het relaas van onze geslaagde oudejaarsavond en het rioolavontuur dat we kort daarop mochten beleven. Ikzelf heb iets minder tijd gehad om nog eens verslag uit te brengen, vooral omdat de werkdruk hier begint toe te nemen: afgelopen zondag moest ik verslag uitbrengen bij professor Shomer over mijn werk in Israël, en tussendoor moet ik ook nog af en toe werken aan dat doctoraat van mij. Als het even kan. Toch wil ik jullie een tweetal gebeurtenissen van de voorbije week niet onthouden.

De dood van Ariël Sharon

Moesten jullie niet weten wie die man eigenlijk was, dan kan Inge Vrancken van de VRT jullie verder helpen met een samenvatting van zijn carrière  (http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/opinieblog/analyse/140114_analyse_ingevrancken_sharon_standard ). 

Ikzelf moet bij Sharon in de eerste plaats denken aan zijn non-interventie tijdens het bloedbad in Libanon in de jaren tachtig, en zijn provocatief gedrag op de Tempelberg, waardoor vele onschuldige Palestijnen en Israeli’s omkwamen tijdens de tweede Intifada. Neen, mijn beeld van Sharon is niet zo rooskleurig. Anderzijds kan ik ergens wel begrijpen dat hij door veel burgers wordt gezien als een cruciale figuur in de geschiedenis (en het overleven) van de staat Israël. Een held. Al is dat zo’n woord dat bij ons ook te pas en te onpas wordt gebruikt om vaak doodgewone mensen te bejubelen, zonder dat het échte helden zijn. Soit.

Het overlijden van Sharon werd blijkbaar ook uitgebreid in beeld gebracht op de Vlaamse televisie. Best wel grappig eigenlijk om die uitzendingen vanuit Israël mee te bekijken. En vooral de onzin te kunnen doorprikken die tijdens het item over Sharon werd verkocht. Zo stelde correspondente Ankie Rechess dat het nieuws over Sharon in heel Israël als een bom was ingeslagen (pun intended?) en het land toch wel serieus op zijn kop staat. Euh, how about no? In Tel Aviv werd er in ieder geval amper tot geen aandacht besteed aan het overlijden. Bij de dood van Arik Einstein, zanger en acteur wereldberoemd in Israël, werd hij opgebaard op Rabin Square en waren er duizenden mensen die hem een laatste groet gingen brengen.  Voor Sharon kon je hetzelfde gaan doen in Jeruzalem voor de Knesset, het parlementsgebouw, maar volgens onze kennissen hier kwam daar maar twaalf man en een paardenkop op af. “There are more people on this street here in Ramat Gan than at Sharon’s coffin”, zei één van hen treffend. 

Het weerzien met een ex-Genkenaar

Iemand die het predicaat held wel degelijk heeft verdiend, maar dat is dan voor mij persoonlijk, is Elyaniv Barda. Moesten jullie niet weten wie die man eigenlijk is, shame on you. Barda is een Israëlische voetballer die zes jaar bij mijn favoriete club heeft gespeeld, en die periode vorig jaar afsloot met 67 goals en 50 assists op de teller, en een kampioenstitel, twee bekers en een Champions League-deelname in de prijzenkast. Bovendien heeft de man min of meer een speech gegeven op mijn bruiloft. In ruil moest ik een wedstrijd van hem gaan bijwonen in Israël. Zondag ging ik dan ook opnieuw richting Bloomfield Stadium, voor een wedstrijd tussen Bnei Yehuda, laatste in de stand, en Hapoel Beer Sheva, de huidige club van Barda. Er was zeer weinig belangstelling voor deze wedstrijd en het niveau lag verschrikkelijk laag, maar het einde van de avond maakte veel goed. Beer Sheva won de wedstrijd met 1-2 dankzij twee goals in blessuretijd. Toen Barda na de wedstrijd zijn supporters ging groeten, wurmde ik me, gewapend met mijn Genk-sjaal, door de massa om even te laten weten dat er ook een Genk-supporter in het stadion zat vanavond. Het koningsblauw van mijn sjaal stak duidelijk af tegen al de rode kledingstukken van de Beer Sheva supporters, want hij kreeg mijn sjaal in de gaten en stak breed glimlachend zijn duim op. Daarna werd ik helaas weggejaagd door de stadionsecurity, die niet konden begrijpen wat ik met een blauwe sjaal te zoeken had in dat stadion. “You came all the way from Belgium just to see Barda play?” vroeg één van de Bnei Yehuda-supporters. Ik zweeg en glimlachte.