Over koetjes en kalfjes

De ouders van de kindjes zijn eind december verhuisd naar Ramat Gan, een stad langs Tel Aviv. Dus ik heb de trein ingewisseld voor een stevige fietstocht. Gezond zou men denken? Jammer genoeg moet ik fietsen in volle ochtendspits, op de autostrade of op het voetpad, want er is geen fietspad. Dus ’s morgens is iedereen al kwaad op iedereen : boze buschauffeurs die toeteren omdat ik op de weg fiets, en ik lastig op al die voetgangers die mijn weg blokkeren. Goed voor het ochtendhumeur én voor de longen.

Matan en Tamar zijn afgelopen weekend al 1 jaar geworden. Matan heeft zich ontwikkeld tot een kleine, wilde, stevige, bruuske viking. En Tamar is een lief klein meisje dat wel heel slim uit de hoek kan komen. Dominante Matan pakt altijd haar speelgoed af, en daar heeft ze iets op gevonden: ze speelt dan even met de bal (zijn favoriet), tot ze zijn aandacht heeft. Dan slaat ze de bal heel ver weg, zodat hij er als een zot achteraan gaat en ze op haar gemak met haar eigen speeltje kan spelen. De papa vindt dat typisch vrouwelijk :-).

Vandaag had de papa bezoek van een vriend: een Nederlander die hier al 15 jaar woont, getrouwd met een Israëlische vrouw. Hij had veel te klagen over Israël: het leven is heel duur, mensen zijn onvriendelijk en er is nooit goed nieuws (op tv, radio…). Maar toch zou hij nooit meer terug in Nederland willen wonen. “Als ik de kranten lees, dan denk ik: amai, wat is het daar saai.” En de mensen zijn veel te oppervlakkig. Hoe kan hij hier dan zo graag wonen? Hij zegt dat hij zijn eigen “bubble” heeft gemaakt (ze zeggen vaak dat Tel Aviv al een bubble op zich is omdat het zo anders is als de rest van het land): hij heeft zich omringd met mensen die hij graag heeft, woont op een plaats waar hij graag is…En eigenlijk hebben wij hetzelfde gedaan: wij gaan terug naar de plaatsen waar de mensen vriendelijk tegen ons zijn, de supermarkt waar het iets of wat dragelijk is om in te vertoeven en de bar waar we nog waar voor ons geld krijgen...

Het was geen gemakkelijk gesprek: Nederlands met de Nederlander, Duits met papa 1 en Engels met papa 2. Zo 3 talen tegelijk praten, dat kan toch alleen een Belg ;-) (dat zijn de Nederlander zijn woorden :-)):  Uiteindelijk wou de Nederlander liever in’t Engels praten, hij vond zijn woorden niet meer zo gemakkelijk in het Nederlands. Raar zo, Engels praten met een Nederlander. Maar waarom makkelijk doen als moeilijk ook kan!

Wij hebben trouwens ontdekt waarom mensen hier niet vriendelijk zijn tov ons (of toch onvriendelijker dan tegen een ander ;-)). Iedereen denkt dat we Duitsers zijn, ze horen het verschil niet tussen Duits en Nederlands. En die zijn hier nog altijd niet geliefd. “Maybe they think you are going to kill them in their sleep one day”, zei de Roemeense collega van GJ. De ouders gaan op het einde van het jaar naar Duitsland verhuizen en krijgen daar nogal negatieve reacties op: “Are you insane? What if they gonna do it again (ref holocaust).” Ja, dat ziet hier nog steeds heel diep.

De Nederlander heeft me ook wat uitgelegd over de gezondheidszorg hier (voor de dokters onder ons J): Er zijn een drietal gezondheidsnetwerken waarbij je je kan aansluiten door een soort abonnement te nemen. Je hebt goedkopere en duurdere abonnementen. Hoe duurder, hoe minder je voor zorg moet betalen. Elke inwoner heeft sowieso wel een basisdekking, maar deze is heel beperkt waardoor je bijna verplicht bent een abonnement te nemen. Als je dan ziek bent kan je bij jouw ‘gezondheidsnetwerk’ naar de arts gaan. Dat is één gebouw met alle soorten artsen daar aanwezig: huisarts en specialisten. Dus de huisarts kan je onmiddellijk doorverwijzen. Voor de huisarts betaal je dan meestal niets en bij de specialist zo’n 3 euro. Artsen werken hier trouwens ook maar van 9-17u, erna treedt de nachtdienst in. Ze worden ook per maand betaald, en niet per prestatie, maar hoeveel dat is, dat weet ik niet.

Gert-Jan en ik hebben ook vastgesteld dat van alle mensen die we hier hebben leren kennen maar één persoon hetero is. We zitten dan ook in de meest homovriendelijke stad van misschien wel de hele wereld, maar toch wel bizar om als hetero in de minderheid te zijn :-).

Eind van de maand februari trekken we trouwens naar een ander appartement. We hebben het wel gehad met deze plek. Na de problemen met de riolering hebben we ook al een elektricien moeten bellen want we hadden geen warm water meer. Daarna zaten we ingesloten in ons eigen appartement omdat het slot niet meer open ging. En nu zijn we omringd door allerlei werken op straat en in naburige gebouwen. Eerst het gebouw achter ons, vandaag nog het gebouw langs ons, dus we zitten midden in het boren/zagen/en al wat nog veel lawaai maakt. We wonen dus zowat op een bouwwerf. 
Dit geschreven van een leuk koffiehuisje in de buurt, want ons internet werkt ook al 4 dagen niet meer...
Dus aftellen naar een mooi appartement in een rustige wijk in Tel Aviv! Nog 30 dagen!

Layla Tov

Catherine