Rommelmarkt, dat principe snappen de Israeli niet.

We zijn sinds 1 november in ons "nieuw" appartementje getrokken. Nadat we kuismateriaal gekocht hadden (want ja, ze had nog niet eens een emmer, laat staan een borstel, een aftrekker of zeep), hebben we heel de vrijdag poetsend doorgebracht:  met liters javel, zodat bacteriën en virussen toch tot een minimum beperkt werden. Tot onze ogen rood zagen, en neus liep van de chloorgassen. Benny Bax had zich hier goed kunnen uitleven: haren in de frigo, dode kakkerlakken in de kast, sigarettenpeuken onder de zetel. Enfin, het meisje gaat niet weten wat haar overkomt als ze terugkomt. Een witte vloer. Ze zal denken dat we die opnieuw betegeld hebben. De beddenlakens ben ik in het wassalon gaan koken, zodat al 't ongedierte daarin ook kapot is.

Dit wassalon hebben we maar wijselijk overgeslagen

Nu zit ik hier al voor de tweede keer te zagen over hoe vuil hier alles is, en ik wil me helemaal niet anders voordoen dan dat ik ben. Want laat één zaak duidelijk zijn: ik háát kuisen. Hoe minder tijd ik erin moet steken, hoe beter. Dus ge kunt u nu wel voorstellen wat voor iets mij tot deze wanhoop gedreven moet hebben.

Enfin, via deze omweg komen we tot het verhaal dat ik jullie eigenlijk wou vertellen. Er waren niet alleen hygiënische, maar ook praktische mankementen aan het appartement. Ze had maar 1 kookpot, dus dat betekent ofwel eerst patatten eten, en dan een half uur later de groentjes. Of saus zonder spaghetti, of koude spaghetti met warme saus. You see where this is going. En we hadden een lamp nodig. In de slaapkamer is geen schakelaar. Die staat in de keuken. Niet echt handig. Dus onze missie: een kookpot en een lamp. Het kookpotverhaal is minder interessant, dus ik concentreer me op de lamp. Onze eisen: goedkoop en werkend. Maakt niet uit hoe lelijk dat ding eruit ziet. Waar kan je dat beter vinden dan op een rommelmarkt. En daaraan geen gebrek hier, dus gingen we op pad.

Verkoper 1, over een oerlelijke lamp: 350 shekkel (70 euro). Hmmm. Zelfs met gepingel gingen we er niet geraken. Hij zei nog iets over kristal en koper, maar dat interesseerde ons niet meer. Verkoper 2: 200 shekkel, nog zo'n 40 euro. "Laat maar zitten". Verkoper 3: 450 shekkel (90 euro). Een diepe zucht. verkoper: What?! It's vintage! En zo ging het door, standje na standje. Met hun excuses 'It's antique, It's vintage. It's crap, that's what it is! De hele tijd maar zeveren dat hun stomme rommel antiek of vintage is. De bedoeling van een rommelmarkt is toch dat je je ROMMEL verkoopt tegen een LAGE prijs, zodat je er vanaf bent, en er toch nog iets voor krijgt. Ik weet wel dat het de bedoeling is dat je afdingt, maar met van die gigantische hoge startprijzen, gingen we er niet geraken gezien we ons een budget van 5 euro hadden opgelegd. Gert-Jan zei dat we het moesten opgeven, dus gingen we naar huis.

Maar ik moest en zou een lamp kopen op de rommelmarkt. Dus ik ging vandaag alleen. Vastberaden. (of koppig kan je ook zeggen;)). Maar weer hetzelfde verhaal. Had ik mijn opa maar bij, master in afdingen. Die zou nog voor elkaar krijgen om een lamp voor 1/10e van de prijs mee naar huis te nemen. Krak dat 'm is. Ik zag hem het wel duizend keer doen als kind op de marktjes op vakantie in Tunesië. Hij gaat er dan ook met de juiste instelling naartoe: "Deze mensen willen graag iets verkopen, terwijl ik het helemaal niet hoéf te hebben". En dat is volgens Gert-Jan ons probleem: we hadden het te hard "nodig". Ondertussen nog steeds op de rommelmarkt, ben ik ook aan't snuisteren tussen de andere dingen en zag ik leuke oorbellen. Ik vraag hoeveel ze kosten. 100 shekkel (20 euro). Ik hang ze mooi terug en kijk verder. Juist de manier waarop ik het geleerd heb van de master. Ze zegt: 90 shekkel. Ik kijk niet op. 80 Shekkel. "No sorry, too much". "Maar het is van natuursteen". Ik zou niet kunnen zeggen of'het waar is of niet. Dus ik zeg "no thank you" en loop verder. 10 min later en ook 400 meter verder staat die mevrouw opeens achter mij "60 shekkel". Tja, hoe kon ik nu nog nee zeggen? Opa zou ze me waarschijnlijk voor nog veel minder kunnen vastkrijgen. Maar ik had hem helaas niet bij me, en zo hard kan ik ook niet zijn.

Daar stond ik dan: mét oorbellen maar zonder lamp. Typisch. Iets kopen waarvoor je niet kwam. Je weet hoe vrouwen zijn. Zo kon ik niet naar huis gaan. Op die manier belandde ik dan 's avonds in de plaatselijk Casa en kocht daar een nieuwe lamp voor 10 euro. Een koopje in vergelijking met de rommelmarkt;).

Gezellig, dat wel:)