Wat ik hier in godsnaam kom doen

“Allemaal tof om lezen, die blog van u, maar wat doet ge daar nu eigenlijk in Israël?” Een vraag die ik ondertussen maar al te vaak voorgeschoteld kreeg van het thuisfront. “Wat houdt uw werk eigenlijk in?” is een vraag waarvan mijn haren sowieso een beetje gaan rechtstaan. Dat is immers niet zo gemakkelijk om uit te leggen, zeker nu ik geen assistent meer ben en onlangs verlost werd van mijn onderwijstaken.

“Wel, ik doe onderzoek: ik zit aan een bureau, ik lees artikels en boeken, dan ga ik informatie verzamelen en vervolgens analyseren. Daarover schrijf ik dan artikels en helemaal op het einde één heel lange en saaie tekst waarin al mijn werk van de voorbije vier (vijf? Zes?) jaar staat neergeschreven. Die tekst wordt - laten we onszelf niets wijsmaken, collega's - door een zeer beperkt aantal mensen gelezen.”

“Ah. En daarvoor wordt gij betaald?”

“…”

Maar ik begrijp volkomen waarom een trip van een half jaar naar een bestemming als Israël, volgens sommigen een woestijnachtig gebied in volle oorlog, overkomt als een bizarre keuze voor een buitenlands avontuur. En dus ook vragen oproept.

Ten eerste is er een ‘professionele’ reden voor mijn keuze. Het zal jullie niet verbazen dat politiek, en dus ook het bestuderen ervan, een populaire en belangrijke bezigheid is in dit land. En dan heb ik het niet alleen over internationale politiek. Het spreekt voor zich dat de Israeli’s goed op de hoogte willen blijven van de toestand in het Midden-Oosten: het chemisch wapenarsenaal van Assad, het nucleaire programma van Iran, de politieke instabiliteit in Egypte,… Het zijn allemaal zaken die zelfs de korte termijntoekomst van dit land grondig kunnen veranderen. M.i. is men hier veel beter op de hoogte dan een gemiddelde 2^de bachelor student Politieke Wetenschappen (voor ze het vak IP45 van Bart Kerremans gevolgd hebben, uiteraard). Een gesprek dat ik hier al meer dan tien keer heb gevoerd:

“Oh, you are a student here! Nice! What are you studying?”

“Political Science.”

“Oh well, you’ve come to the right country to study it. There are a lot of things to talk about in Israel when it comes to politics.”

“Yes but I’m not a student in international politics. I study political parties.”

“Oh. Okay.”

Er lopen hier ook heel wat professoren rond die onderzoek doen naar partijen, net zoals ik. Toegegeven, minder sexy onderwerp dan kernwapens, maar ook wel belangrijk. Niet? Soit, één van die professoren heb ik aangeschreven begin dit jaar, met de vraag of ik voor een half jaar deel mocht uitmaken van haar onderzoeksgroep. Dat vond ze best oké.

De deal is dat ik haar assisteer in een aantal van de lopende onderzoeksprojecten, en in ruil leest – en bekritiseert – ze  de stukken uit mijn doctoraatsonderzoek waarin zij één van de absolute experts genoemd mag worden. “Ja maar, kunt ge dat dan niet via mail doen of zo?” Wel, in mijn ogen is zo’n ‘onderzoeksstage’ in het buitenland een stuk zinvoller dan jan en alleman lastig te vallen met mails en telefoongesprekken allerhande. Hier fysiek aanwezig zijn geeft mij de kans te proeven van de werksfeer in een compleet andere cultuur, maar toch bij mensen die hetzelfde dagdagelijkse werk doen als ikzelf. Over drie weken is er dan ook nog een congres in Jeruzalem, waar ik één van die andere professoren kan ontmoeten. Het kan waarschijnlijk geen kwaad dat ik mijn visitekaartje ook in zijn handen kan proppen.

Maar, ten tweede is er ook wel een persoonlijke reden om naar Israël te komen. Of wat had u gedacht. Ik sprak eerder al over mijn liefde voor exotisch eten, deze hyperactieve stad en de hoeveelheid zon (komend weekend halen we nog eens 30°). Maar Israël heeft altijd al tot mijn verbeelding gesproken. Dat heeft niets te maken met sympathie of antipathie voor één van beide kanten in het conflict, daar mag u me gerust eens op komen testen. Ik vind Israël vooral een interessant ‘experiment’: een jonge samenleving met tien keer meer etnische diversiteit in haar bevolking dan bij ons, omringd door landen die vurig hopen dat deze staat op een dag niet meer zal bestaan. Dat allemaal zelf kunnen proeven en aanvoelen is super, toch? En vooral: het herinnert mij eraan waarom ik indertijd, ondertussen negen jaar geleden, ook alweer gekozen had voor studies Pol&Soc.