Vrijdag de dertiende

Zoals jullie hebben kunnen lezen in mijn vorige post, kon ik de geplande conferentie van afgelopen donderdag op mijn buik schrijven. Catherine en ik hadden maanden geleden al vastgelegd dat we het daaropvolgende weekend ook in Jeruzalem zouden doorbrengen. Op het programma stond wat christmas-shopping, samen iets gaan eten en op zaterdag ook een uitstap maken naar de Palestijnse West Bank. De sneeuw leek echter roet in het eten te gaan gooien. Toen we op vrijdagochtend het Israëlisch weerbericht bekeken, overwogen we dan ook om ons weekend gewoon te annuleren. Maar dat ging natuurlijk niet zomaar: onze overnachting in Jeruzalem was non-refundable, en de tourorganisatie zou ons niet zomaar willen terugbetalen, twee dagen voor de uitstap. Om die reden hakten we uiteindelijk de knoop door. We zouden de trip toch maken, maar veiligheid boven alles met die hoeveelheid sneeuw: we zouden de trein nemen, en niet de sherut of eender welk ander transport op vier wielen.

Omstreeks half één stapten we op de trein in Tel Aviv. Terwijl Catherine wel regelmatig spoort om te babysitten op haar favoriete tweeling, was het voor mij nog maar de tweede treinrit in dit land. En eigenlijk beviel het me wel: lekker warm (ah ja, want bij de minste vrieskou wordt de verwarming hier op maximum gezet), comfortabele zetels en vrij goedkope tickets (ongeveer 3 euro voor een enkel ritje van een dik uur tussen de twee grote steden). Maar na amper twee haltes liep het mis. We stonden stil in een klein stationnetje, genaamd Kfar Habbad. Al snel kwam er een mededeling over de intercom. In het Hebreeuws. Helaas begrijpen we daar nog steeds geen knijt van, maar ik hoorde wel verschillende keren het woordje Slicha. Het is een woord dat je Israeli’s niet zo snel zult horen uitspreken, en betekent ‘excuseer’. Daaruit konden we afleiden dat het wel een tijdje zou duren vooraleer we onze rit zouden voortzetten. En inderdaad: een half uur werd een uur, en een uur werd een anderhalf uur. Het was al lang niet meer aan het sneeuwen, maar er was wel veel regen. Regen! Stel je voor, de horror! Het was in ieder geval voldoende om het treinverkeer volledig lam te leggen. De soldaten in onze wagon hielden het niet langer vol, en belden een taxi om hen op te pikken in Kfar Habbad. Amper een kwartier na hun vertrek kwam de trein terug in beweging. Om twee minuten later opnieuw stil te vallen. “Zouden we er met de sherut al zijn geweest?” is één van die typische dingen die door uw hoofd spoken op dat soort momenten.

 Maar geen erg. Het was vrijdagnamiddag (dus weekend), zolang we maar veilig en wel op onze bestemming zouden geraken. Omstreeks half vier arriveerden we in station Jerusalem Malcha, de laatste halte op de route. Malcha is een wijk met onder andere een leuk winkelcentrum en het moderne stadion van voetbalclub Beitar Jeruzalem, maar ligt helaas een stevige zeven kilometer van het echte stadscentrum af. Geen probleem, denk je dan: dit is een treinstation, en dus zullen er meer dan voldoende taxi’s staan om ons op te pikken. Ik had echter één zaak over het hoofd gezien: het begon stilletjes aan te schemeren, wat het begin van de Shabbat inluidde. In Tel-Aviv zou het NOOIT een probleem zijn om een taxi te vinden op Shabbat. In Jeruzalem duidelijk wel. De drie taxi’s die zich nog de moeite hadden gedaan om aan het station te wachten, waren al lang ingepalmd. Er zat niets anders op dan te voet te vertrekken, in de hoop om onderweg ergens een taxi te kunnen flaggen langs de weg. 

Ondertussen was het echter stevig beginnen sneeuwen, en ik had er domweg ook niet aan gedacht een kaart van de stad mee te pakken. Niet dat Malcha op zo’n kaart zou staan, het ligt veel te ver uit het centrum. Maar toch, beginnersfout. Waar we sowieso niet aan gedacht hadden toen we onze koffers pakten richting Israël, ondertussen ruim twee maanden geleden, was winterkleren in te pakken. We spreken dus over een bijzonder frisse wandeling met zomerjas en –schoenen. Na een dik uur wandelen kwamen we vier lotgenoten tegen, waaronder een zekere David Miles, een Amerikaanse jood die in Jeruzalem woont. Zo zijn er trouwens heel veel, maar dat geheel terzijde. Hij was zo vriendelijk ons de weg te wijzen richting stadscentrum en lachte zijn tanden bloot tussen de vele sneeuwvlokken toen we hem vertelden dat we op weekend waren in de stad. “Wow, you really chose the wrong time to go to Jerusalem!”. Jaja, we know. En toen gebeurde het. Een taxi! De groep gooide zich praktisch voor het voertuig en de chauffeur deed verveeld zijn raampje naar beneden. “Old city, bevakasha!” “No I’m sorry, I’m going home for shabbat.” En dat was het dan. De sneeuw begon zich stilaan serieus op te stapelen en onze sokken waren natuurlijk al lang kletsnat. Na dik anderhalf uur stappen was er dan toch de verlossing: onze vriend David Miles, die ondertussen al een halve kilometer achter ons hing, had een Arabische taxichauffeur gevonden. Ha ja, die vieren natuurlijk geen Shabbat! Ze waren zo vriendelijk ons het voorstel te doen de taxi te delen. De chauffeur wou wel 60 shekel (ongeveer 12 euro). Al had die rit honderd euro gekost, ik had het voorstel nog aanvaard.

Aangekomen in Jeruzalem was het nog zo’n twintig minuten wandelen naar ons hotel. De straten waren nu volledig ondergesneeuwd en de koude wind leek door mijn gezicht te snijden. Geen zorgen, we zijn er bijna, straks een lekker warm douchke pakken. Met doorweekte kleren en een rood aangelopen gezicht strompelden we de lobby van ons hotel binnen. “Are you okay?” vroeg de receptionist enigszins bezorgd, maar toch vooral uit beleefdheid. Na het inchecken – en betalen –  was er nog wat bijkomende informatie: “breakfast is at seven, this is a map of the city,… And oh yes, I’m afraid there is no hot water. The pipes are frozen because of the snow. Sorry!” De manier waarop hij dat laatste er zo tussen moffelde bracht me eigenlijk bijna aan het lachen. Vanaf onze aankomst in het hotel had hij waarschijnlijk al zitten nadenken over hoe hij dit nieuws aan ons, twee verkleumde real life sneeuwmannen, zou moeten overbrengen. Het deed me ook denken aan mijn geliefde Fawlty Towers, want dit is exact hoe Basil het zou hebben aangepakt. “We maken er het beste van”, zei ik tegen Catherine terwijl we de trap op strompelden. De kamer zag er degelijk uit: groot bed, veel ruimte en een moderne badkamer. “Brr, het is hier precies wel fris, effe de verwarming opzetten”. In Israël hebben de meeste hotels een toestel dat zowel de rol van verwarming als airconditioning op zich neemt. Ik kreeg het ding echter niet aan de praat. Misschien lag het aan mijn beperkte technische bagage. Na een telefoontje kwam de receptionist rap even checken. Nope, geen verwarming. “I will bring you an electric heater!”, je weet wel, die toestelletjes die supermilieuvriendelijk zijn en negen keer van de tien voor kortsluiting zorgen. Slaap wel.

De volgende ochtend trokken we onze natte, ijskoude kleren aan en kwam het nieuws binnen dat onze trip naar de West Bank, de reden waarom we in de eerste plaats in Jeruzalem verbleven, was afgelast. Zucht. Ze zou nu op zondag plaatsvinden. Dat betekent een dag langer blijven in de spookstad die Jeruzalem wordt tijdens een shabbat + sneeuwstorm. We boekten online snel een kamer in een ander hotel, en na het ontbijt (dat trouwens zeer goed was) checkten we uit. Langs ons stond een Russische vrouw tranen met tuiten te wenen omdat haar kamer ijskoud was. De receptionist had haar drie verschillende kamers gegeven, alle drie even koud. Ze wou met de manager spreken, en de manager moest Russisch kunnen. Opnieuw: Fawlty Towers-toestanden.

Enfin, het tweede hotel werd uitgebaat door Russen, en die weten duidelijk wel van wanten: er was warm water, er was een échte verwarming, maar de ontvangst was dan weer koud. Geen erg, ik heb nog nooit zo genoten van een hete douche. Dat maakte werkelijk àlles goed. Na een namiddagje rondhangen aan de Western Wall en de heilige Grafkerk zochten we ’s avonds nog een plek om rap iets te gaan eten. Twee uur heeft het geduurd vooraleer we iets hadden gevonden. Urgh, ben ik blij dat ik niet in Jeruzalem woon. Heel plezant allemaal om te beleven als toerist met zon op het hoofd en een camera rond de nek, maar een ramp om ook maar iets te willen doen op Shabbat. En plus zijn veel mensen met een radicale mening, en té veel religiositeit. Neen, voor ons is het Tel Aviv all the way: strand, cafés, restaurants en 24/7 wel iets te beleven.