De belangrijkste bijzaak ter wereld, ook in Israël

Het moest er eens van komen. Afgelopen weekend woonden Catherine en ik een voetbalwedstrijd bij in Tel Aviv. Hoewel ik de wedstrijden van mijn favoriete club in België perfect kan volgen via livestream op het internet, is de beleving toch niet helemaal hetzelfde, zo achter een computerscherm. En toen diezelfde club bovendien met 4-0 de boot inging tegen een bescheiden kustploegje, was mijn voetbalhonger al helemaal niet gestild.

Kaduregel, dat is het Hebreeuwse woord voor voetbal. Kadu betekent bal, regel betekent voet. De sport is hier redelijk populair, maar de Israeli’s zijn vooral ook zot van basketbal. Ze zijn er ook beter in dan voetbal, naar het schijnt. Neen, het Israëlische voetbal zal niet zo snel Europa veroveren. Het is traag, ongeïnspireerd, en op verschillende vlakken onprofessioneel: de stadions hebben vaak maar een capaciteit van 3.000,sommige spelers in de eerste klasse kampen duidelijk met overgewicht – zelfs bij de topclubs! – en de bondsvoorzitter heeft zijn eigen club in eerste klasse. Maar zo’n wedstrijd bijwonen is een leuke manier om een aantal verschillen te ontdekken tussen de Belgische en Israëlische (voetbal)cultuur. Ook al trekt het voetbal op weinig.

Om 20u10 stond de wedstrijd Hapoel Tel Aviv – Maccabi Haifa op het programma. Volgens het online ticket-systeem was de match net niet uitverkocht, dus pakten Catherine en ik een taxi omstreeks 19u40. “Bloomfield Stadium, bevakasha” zei ik tegen de Arabische chauffeur. Eenmaal aangekomen vielen me onmiddellijk een aantal zaken op: 1) veel mannen, en heel af en toe eens een vrouw (meegesleurd door haar man, zoals ook bij ons het geval was :-) ) 2) het stadion oogde enorm klein en versleten, en 3) ik had mijn camera niet bij. Verdomme. Ik zal dus, speciaal voor jullie, nog eens naar een match gaan kijken om wat foto’s te kunnen plaatsen op de blog.

De ticketprijzen waren niet mals: 100 shekel (ongeveer 20 euro). Nadat we eindelijk ontcijferd hadden waar we nu juist moesten gaan zitten (zie foto), bleek dat we vanaf onze plaatsen een heel mooi overzicht hadden over het veld en de twee spionkoppen. Ideaal!

Een aantal opvallende verschillen met het Belgische voetbalgebeuren: er wordt geen bier verkocht, enkel cola. Ook hotdogs, hamburgers en frieten waren nergens te verkrijgen. Dé snack bij uitstek zijn zonnebloempitjes. Voor ons in het stadion zat een zwaarlijvige man die een volledige kilo van dat spul naar binnen gewerkt heeft, en dat op anderhalf uur tijd. De routine waarmee hij de pitjes met zijn tanden openbrak en vervolgens de schilletjes tegen de grond werkte, deed ons vermoeden dat hij al 30 jaar een abonnement had op Hapoel Tel Aviv. Boven ons stond een cameraman de wedstrijd te filmen vanop een klein en gammel platform. Ook hij was pitjes aan het eten. Rechts van ons zat een vader met zijn drie zoontjes van tussen de 8 en 12 jaar, die onophoudelijk getrakteerd werden op cola, ijsjes, pitjes en bladerdeegbroodjes.  De man heeft voor meer dan 40 euro gespendeerd aan zijn kinderen, nog maar eens het bewijs dat kinderen hier serieus in de watten worden gelegd door hun ouders.

De wedstrijd zelf dan. De thuisploeg kwam na tien minuten op voorsprong, en het publiek begon luidkeels te zingen. Helaas voor Hapoel was de rest van de wedstrijd vooral voor de ploeg uit Haifa: nog voor de rust werd het 1-1, en vlak na de rust met een mooie vrije trap in de winkelhaak 1-2. Het bezoekersvak ontplofte, en er werd vuurwerk in de lucht geschoten vanuit het vak (Nee nee geen Bengaals vuur, maar eerder vuurwerk zoals wij dat kennen met Nieuwjaar. Het leek me een beetje onveilig.). De obese man met de zonnebloempitten schudde ontgoocheld het hoofd, terwijl hij nog maar eens grabbelde in de zak. Bij 1-3 in de 70^ste minuut was het voor de helft van het stadion welletjes geweest: men vertrok naar huis. Erg vreemd: op twintig minuten kan er nog heel wat gebeuren, toch? De volhouders kregen echter ongelijk, want het werd nog 1-4 op penalty. De 2-4 in de laatste seconde haalde niet veel meer uit. Ik was best tevreden met onze uitstap: we hadden veel goals gezien, en de sfeer in het stadion was in orde. Na de match stond het vak uit Haifa te dansen en  te springen, de Hapoel-supporters trakteerden de eigen ploeg op gefluit en boegeroep. Dat zijn zaken die overal hetzelfde zijn in het voetbal.