Dat was zonder twijfel de meest voorkomende
reactie toen we iedereen vertelden over onze plannen om hier een half jaar te
komen wonen. Die vraag komt natuurlijk niet volledig uit de lucht gevallen: de
meeste mensen associëren Israël met oorlog, conflict, aanslagen en weet ik veel
wat nog allemaal. Een periode als de Tweede Intifada, waarin zo goed als dagelijks
een bus, restaurant of café werd opgeblazen ergens in dit land, ligt
uiteindelijk nog maar een tiental jaar achter ons.
Maar sinds de bouw van een zwaar gecontesteerde
veiligheidsmuur is het aantal dodelijke slachtoffers ten gevolge van aanslagen gevoelig
gedaald. Zonder daarbij een uitspraak te doen over de sociale, psychologische,
politieke en economische gevolgen van deze muur voor het Palestijnse volk op de
Westbank (dit is GEEN politieke blog!), kunnen we stellen dat de staat Israël
met de bouw van deze muur de veiligheid van haar bevolking beter kan
garanderen. Maar toch. Eind vorig jaar werd nog duidelijk dat er niet veel
nodig is om de spanningen opnieuw hoog te doen oplopen. Bovendien zijn de Arabische
buren in de regio op zijn zachtst uitgedrukt not amused met de aanwezigheid van een Joodse staat. “Wees toch
maar heel voorzichtig”, gaven de meesten onder jullie ons mee als advies.
Maar eenmaal als je door de straten van Tel
Aviv wandelt, klinkt het idee van permanente dreiging absurd. Niets in deze
stad wijst op enig mogelijk gevaar. Mensen joggen dag en nacht over de dijk, er
zijn elke dag kinderfeestjes in het park, álle cafés en restaurants lijken
goede zaken te doen, op elk mogelijk moment van de dag en week (zelfs op
Sabbat). Ook het openbaar vervoer is zeer populair: de bussen zitten afgeladen
vol en het treinsporennet is onlangs nog sterk gemoderniseerd. Op de kleurrijke
Carmel Market, waar je alle mogelijke verse producten kan vinden, is het
dagelijks over de koppen lopen. Men is hier absoluut niet bang, ondanks het
(recente) verleden.
Misschien geeft Tel Aviv ook wel een vertekend
beeld van de situatie. De stad heeft als bijnaam The Bubble, omdat het zich volledig lijkt af te sluiten van het
conflict in de regio en de spanningen op andere plaatsen in Israël. Dat
betekent trouwens helemaal niet dat de inwoners de hele problematiek en het verleden
willen negeren of wegcijferen. Hier en daar zie je immers wel gedenktekens op
plaatsen waar zo veel jaar geleden…
Vorige week gingen Catherine en ik hier voor
het eerst naar de cinema. Op aanraden van de ticketverkoper kozen we Betlehem, een film die handelt over een
aanslag in Jeruzalem, en hoe de Israëlische veiligheidsdiensten de schuldigen
proberen te vinden. Terwijl ik in België wel vaker naar films over het ‘conflict’
heb gekeken, was dit avondje cinema toch een heel vreemde ervaring. De zaal zat
vol met Israeli’s voor wie zo’n film toch wel enorm dicht bij hun dagdagelijkse
leven staat. Maar het publiek gedroeg zich doodnormaal: veel popcorn,
frisdrank, gegniffel met de clichés over zichzelf en Arabieren in de film. En
dan na afloop, allemaal keuvelend de (dure) terrasjes van het hippe Dizengoff Street opzoeken (zie foto).
Maar wees niet ongerust: we zijn op onze hoede
en letten goed op elkaar, maar deze stad voelt een stuk veiliger aan dan andere
plaatsen in de wereld die we al eerder bezocht hebben. Feel free to visit us! :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten